Μοναστήρια και Εκκλησίες

Από την Λίμνη για την Μονή Γαλατάκη είναι περίπου 8 χιλ. Ένας δρόμος που είναι μεταξύ βουνού και θάλασσας μεταξύ Κανδηλίου και Ευβοϊκού Κόλπου. Την διαδρομή μπορεί να κάνεις κανείς με τα πόδια, με το αυτοκίνητο ή και ποδήλατο.

Η μονή κτίστηκε στα ερείπια ναού του Ποσειδώνα και είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο τον προστάτη των ναυτικών. Γιορτάζει στις 6 Δεκεμβρίου αλλά και στις 20 Μαΐου.

Το όνομα, κατά μια εκδοχή, είναι από έναν καπετάνιο από τον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης που τον 10ο αιώνα κινδύνευσε και σώθηκε με την βοήθεια του Αγίου Νικολάου. Ο καπετάνιος ανοικοδόμησε τον ερειπωμένο ναό και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του εκεί ως μοναχός και έμεινε το όνομα Μονή Γαλατάκη.

Η μονή ιδρύθηκε κάπου μεταξύ του τέλους του 7ου με αρχές του 8ου αιώνα. Από γραπτές μαρτυρίες διαβάζουμε ότι το 1503 είχαν αρχίσει στην δυτική πλευρά να οικοδομούν έναν πύργος για να προστατεύονται οι μοναχοί από τις επιδρομές των πειρατών.

Η μονή ήταν ανδρική αλλά από το 1946 και μετά είναι γυναικεία. Μπορείτε να την επισκεφτείτε τις ώρες που δέχεται, ντυμένοι κατάλληλα.

Η θέα από αυτό το σημείο είναι ανεπανάληπτη.

Στην διαδρομή από Ροβιές προς Δρυμώνα θα συναντήσετε το μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ στο βουνό Καβαλάρης, αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα.

Γύρω στα 1550 ο Όσιος Δαυίδ έχτισε την μονή στα ερείπια παλαιότερης εκκλησίας. Ο ναός καταστράφηκε το 1824 από τους Τούρκους για να εκδικηθούν τους μοναχούς που βοήθησαν στον ξεσηκωμό του 1821.

Οικοδομήθηκε πάλι το 1877.

Το τάφο του Γέροντα Ιάκωβου (υπήρξε ηγούμενος της Μονής) που «θεράπευε» σώμα και ψυχή, προσκυνούν πλήθος πιστών.

Η μονή γιορτάζει στις 6 Αυγούστου (Μεταμόρφωση Σωτήρος) και 1 Νοεμβρίου (Οσίου Δαυίδ).

Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στην Ρωσία το 1690 από χριστιανούς γονείς.

Δούλεψε σα σκλάβος στους στάβλους ενός αγά στο Προκόπι της Μικράς Ασιάς, ο οποίος τον βασάνιζε για να αλλαξοπιστήσει. Η χριστιανική πίστη του, η ασκητική ζωή του και τα θαύματα που του αποδίδονται, του έδωσαν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά αλλόθρησκων και Χριστιανών.

Λέγεται ότι όταν έγινε η εκταφή του μετά από τρία χρόνια ενταφιασμό το σώμα του ήταν ανέπαφο και ευωδιαστό. Έγινε αντικείμενο λατρείας Οθωμανών και Χριστιανών.

Κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922-24 οι Χριστιανοί πήραν μαζί τους το σκήνωμα και τώρα βρίσκεται στο Νέο Προκόπι Ευβοίας.

Στις 27 Μαΐου γίνεται λιτάνευση του σκηνώματος και πιστοί από όλο τον κόσμο και ειδικά την Ρωσία, την Ρουμανία και τις άλλες ανατολικές χώρες. Το έθιμο θέλει μόλις φτάσεις στην Εύβοια να διασχίσεις την υπόλοιπη διαδρομή με τα πόδια. Από την Χαλκίδα απέχει 56 χιλιόμετρα, αλλά η ομορφιά της αποζημιώνει.

Το 1851 η Ελένη Μαναρίτσα βλέπει ένα όραμα ότι κάτω από το χώμα στη θέση που υπέδειξε υπάρχει εκκλησία.

Το 1856 γίνεται η πρώτη ανασκαφή που εντοπίζει την παλαιοχριστιανική εκκλησία της εποχής του Ιουστινιανού. Έχει δημιουργηθεί πάνω σε προγενέστερο Ρωμαϊκό Βαλανείο (Λουτρό), από το οποίο διασώζεται κι ένα ψηφιδωτό δάπεδο (μέρος του οποίου μπορείτε να δείτε στο μουσείο) που αναπαριστά ψάρια που κολυμπούν. Χρονολογείτε γύρω στο 70 μΧ καθώς όμοιό του έχει βρεθέι σε λουτρά της Ρώμης. Βρέθηκαν ποικίλα αρχαιολογικά ευρήματα με σημαντικότερο ένα άγαλμα του Ηρακλή.

Σφηνωμένος ανάμεσα σε κτίσματα νεότερα ο Πύργος των Ροβιών παραμένει όρθιος παρόλο που μια συκιά προσπαθεί ότι και πολλοί κατακτητές, να τον γκρεμίσει.

Χτίστηκε το 1256 από τον Βιλεαρδουίνο τον Ενετό άρχοντα της Αχαΐας. Αν προσέξετε καλά το κάτω μέρος του οικοδομήματος θα δείτε ότι έχουν χρησιμοποιηθεί πέτρες στα θεμέλια από παλαιότερα χαλάσματα. Ίσως προσέξετε ότι οι πέτρες δεν είναι λαξευμένες αλλά όπως τις έφεραν από το ποτάμι. Χτίστηκε μήπως βιαστικά;

Από την ταράτσα του λένε, έστελναν φωτεινά σήματα απέναντι και από εκεί τα αναμετέδιδαν μέχρι την Ιταλία.

Επέζησε από σεισμούς, από επιθέσεις και από την καταστροφική μανία του Μωάμεθ Β’ που δεν άφησε οχυρό για οχυρό όρθιο στην Εύβοια.

Εδώ έφερνε τον καιρό της Τουρκοκρατίας ο Τούρκος αγάς το χαρέμι του για καλοκαιρινές διακοπές.

Το 1833 ο Απόστολος Δούμας, από την Οδησσό, αγόρασε τον Πύργο και όλη την περιοχή, από τους Τούρκους. Η οικογένεια Παπαδοπούλου, απόγονοι του Δούμα, συνεχίζει να έχει τον Πύργο στην ιδιοκτησία της.

Το 1930, που το μπετόν ήταν καινούριο υλικό, ο Αντώνης Παπαδόπουλος ενίσχυσε την κατασκευή αλλάζοντας όμως και την όψη του Πύργου. Το έκανε μετά από ένα ατύχημα, όπου το ξύλινο μπαλκονάκι, τώρα μπετονένιο, έπεσε παρασέρνοντας και μια γιαγιά που καθόταν εκεί.

Ένα μουσείο –κόσμημα για το χωριό Άγιος που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε.

Μοιρασμένα σε τρείς ορόφους τα αντικείμενα παρουσιάζονται με εξαιρετικό τρόπο.

Μέχρι σήμερα, 80 οικογένειες από τον Άγιο, αλλά και τα άλλα χωριά, έχουν δωρίσει διάφορα αντικείμενα όπως: Γεωργικά εργαλεία, οικιακά έπιπλα και σκεύη, είδη προικός, διάφορα κέρματα, φωτογραφίες, παλαιά πρωτότυπα έγγραφα κλπ.

Παρουσιάζονται με φόντο μεγεθυμένες φωτογραφίες που μεγαλώνουν το χώρο. Προσεγμένος φωτισμός, ευρηματική τοποθέτηση, θεατρική προσέγγιση, άρτιο αποτέλεσμα.